Na een echtscheiding is je leven 180 graden gedraaid. Ik stond er alleen voor met vier kinderen. Niets van wat vertrouwd was, is meer zeker. Je moet van voor af aan beginnen. Officieel ben ik nu sinds januari gescheiden. Maar het begon al in oktober 2005. Toen vertrok mijn exman uit huis, om tot rust te komen. Door de week woonde hij in een flat, maar in de weekenden was hij thuis in het gezin. Dat was een zware periode, voor ons beiden. In december nam mijn ex-man definitief het besluit om te willen scheiden. Ik heb daar nooit officieel mee ingestemd. Onze 'fout' is dat we nooit goed hebben leren praten met elkaar. De moeilijke dingen die we samen meemaakten, zorgden voor verwijdering. Ik heb lang gedacht dat we om de kinderen bij elkaar moesten blijven. Maar op een gegeven moment zie je dat het echt niet meer gaat. Knokken Ik heb heel lang geknokt. Pas op het laatst van ons contact besefte ik dat we het niet gingen redden. En dan ligt daar ineens de brief van de advocaat op de mat. Het laatste waar je rekening mee houdt als je het huwelijksbootje in stapt. Daar denk je niet aan, dat verwacht je nooit. Zeker niet omdat je ook in de kerk trouwt en toch Gods zegen hebt gevraagd over je huwelijk. Ik heb wel strijd gehad vanuit m'n geloof. Maar alles wat er is gebeurd, heeft me ook sterker gemaakt. Zonder geloof had ik het niet gered. Het heeft me dichter naar God toe gebracht. Ik heb in de achterliggende tijd - hoewel ik weet dat ik tegen Zijn geboden inging - ervaren dat God me heeft gedragen en heeft geholpen, tot hele praktische dingen aan toe. Ja, Hij is echt mijn Steun en Toeverlaat geweest.
Reacties
Ook vanuit mijn kerkelijke gemeente heb ik veel praktische hulp ontvangen. Er waren veel mensen die voor me klaar stonden, met een luisterend oor maar ook gewoon om te klussen. Waar ik wel eens van baalde, waren de mensen die nooit naar je omkeken en nu ineens met je wilden praten en van alles wilden weten. Het was af en toe lastig om te weten of het goede bedoelingen waren of nieuwsgierigheid. De reacties in mijn omgeving waren schokkend. Dat kwam mede doordat ik geprobeerd heb het zo lang mogelijk verborgen te houden. Ik heb lang gewacht om onze problemen naar buiten te brengen, omdat je er toch niet mee te koop wilt lopen dat het niet goed gaat met je huwelijk. Veel mensen zeiden dan ook: "Jullie? Dat hadden we nooit verwacht!"
Teleurstelling
Mensen die het nu moeilijk hebben in hun huwelijk zou ik willen aanraden: wacht niet te lang met het zoeken van hulp. Schaam je er niet voor en ga gewoon op zoek naar een betrouwbaar adres. Probeer ook in de gemeente mensen in vertrouwen te nemen, zodat je bijvoorbeeld voor je kunt laten bidden. Iemand die in het zelfde schuitje zat als ik, wees mij op het Diaconaal Maatschappelijk Werk van Stichting Schuilplaats. Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord. Via de huisarts waren we samen ook al eens doorverwezen naar een andere instelling, maar het hulpverleningstraject dat we toen hebben gevolgd, is erg teleurstellend geweest.
Op de rails
Ik heb veel gepraat over wat er is gebeurd. De maatschappelijk werker heeft me vooral praktische handvatten gegeven hoe ik met allerlei situaties kon omgaan. Daarnaast heeft hij me anders naar mezelf en het gebeurde leren kijken. Dat ik ook over mijn geloofsvragen kon praten, vond ik een enorme meerwaarde. Al met al heb ik mijn leven weer aardig op de rails gekregen. Je krijgt niet op alle vragen een antwoord, maar dat hoeft ook niet. Ik ben dankbaar voor Gods hulp en ervaar dat Hij me staande houdt.