Mariska vertelt: “Tussen mijn veertiende en zestiende jaar ben ik door mijn vader seksueel misbruikt. Mijn moeder is overleden toen ik acht jaar en mijn zus twaalf jaar was. Mijn vader hertrouwde een vrouw met weinig compassie voor ons als de twee dochters uit het eerste huwelijk. Er was zodoende veel meer mis in ons gezin. Ik ben vrij jong het huis min of meer ontvlucht. Ik heb altijd gedacht dat het misbruik alleen mijzelf had getroffen. Tussen mijn oudere zus en de rest van het gezin is het contact lange tijd verbroken geweest. Ruim een jaar geleden, ik was inmiddels getrouwd en zelf moeder van drie kinderen, kwam ik weer in contact met haar. We spraken over het verleden, onze jeugd en kwamen tot de ontdekking dat we allebei hetzelfde geheim met ons meedroegen. Een geheim dat ik zorgvuldig had weggestopt om te kunnen functioneren zoals mensen van mij verwachtten. Door het gesprek stortte ik in en zo trof mijn man mij aan bij thuiskomst.”
Geschokt
“Peter hoorde geschokt mijn verhaal en ging nog dezelfde avond langs bij de dominee. Hij verwees ons door naar DMW. Hulp was ook noodzakelijk want mijn functioneren is vanaf dat moment op een heel laag niveau gekomen. Er kwam niets meer uit mijn handen. Ik zat veel te denken, te praten en te huilen. Op mijn werk wist alleen een directe collega wat er was en zij nam veel taken van mij over. Mijn man zorgde voor hulp in de huishouding zodat ik ruimte kreeg voor mezelf en de kinderen. De kinderen vroegen wel waarom ik veel huilde maar hadden begrip dat ik niets zei. ‘Als je groot bent, dan kan ik het uitleggen’, zei ik.”
Hulpverlening
Met de hulpverlening ben ik een traject ingegaan van één gesprek per veertien dagen. Na een half jaar is dat teruggebracht tot één gesprek per maand. De eerste vier gesprekken gingen over het zelf onderzoeken van wie ik ben en waar ik sta in de maatschappij, familie en vooral in mijn gezin. Ook was er aandacht voor het organiseren van vol doende ontspanning en zelfzorg. De gesprekken deed ik meestal in bijzijn van mijn echtgenoot. Hij steunde mij zoveel als hij kon. Natuurlijk had hij ook zijn eigen proces. Hij was vooral ontzettend boos. Hierdoor hadden we soms verschillende wensen en behoeften. Gelukkig konden we hier goed over spreken. We gaven elkaar de ruimte om de dingen verschillend te beleven en te ervaren. Ik zat vol emoties en kon vaak niet helder nadenken over de keuzes en stappen die ik het beste kon zetten. De hulpverlener hielp mij steeds weer mijn motivatie helder te krijgen, zodat ik weloverwogen de stappen kon zetten naar mijn vader. Hierdoor heb ik richting mijn familie geen dingen gedaan of gezegd waar ik later spijt van zou kunnen krijgen. Ik kreeg opdrachten mee zoals onder andere een brief schrijven aan mijn vader. Hierin heeft de hulpverlener mij super goed begeleid. Ik heb de brief uiteindelijk drie keer herschreven en daarna op een avond aan mijn vader en stiefmoeder voorgelezen. Erkenning heb ik van hen niet gekregen. Nadat ik de brief had voorgelezen liep mijn vader weg zonder iets te zeggen. Mijn stiefmoeder bleef eerst nog zitten en vroeg of ik niet alles had verzonnen. Dat kwam hard bij mij binnen. Al was ik door de gesprekken met de hulpverlener voorbereid op deze reactie, toch deed het mij enorm pijn en gaf het verdriet. Ondanks hun reactie heb ik geen spijt van het gesprek. Ik ben blij dat ik ben bevrijd van mijn geheim.”
Steun
Ik heb ontzettend veel steun aan het geloof gehad. Het was of er elke week een preek voor mij was geschreven. God gaf mij veel leiding en inzicht in de situatie. Uiteindelijk kon ik middels de therapiegesprekken inzien dat ik niet fout zat en dat ik niet op de erkenning en de vraag om vergeving van mijn vader moet wachten, want die krijg ik toch niet. Ik heb gekozen voor mijn gezin en ben hard aan het werk gegaan om er weer bovenop te komen. Ik voel me sterker dan voorheen en mensen zien ook aan me dat het beter gaat. Mijn problemen heb ik onder begeleiding van de hulpverlener voldoende aangepakt en ik verwacht in de toekomst geen hulp meer nodig te hebben. Als er nog weer eens een probleem zich voordoet dan zal ik zo weer voor het DMW kiezen. De hulpverlener heeft mij heel goed geholpen, ondersteund en in mijn geval goed inzicht gegeven in wie ik ben en waar ik sta. Ik kan nu de schade uit mijn jeugd een plek geven. Ik zie dit als de trouw en genade van de Heere God in mijn leven.”